Plat Water Goes Valto, dag 2

DAG 2
20 juli 1969, de eerste man op de maan, 10 november 1975, wijziging van het ministerieel besluit van 23 mei 1972 tot vaststelling van de programma's der beroepsproef, 20 september 1978, nou ja... Er zijn zo van die dagen, een kleine stap voor de mens (in casu nr° 11), een grote stap voor de mensheid; edoch later meer hieromtrent. Wat volgt is een objectieve observatie der feiten vanuit een verscholen hoekje in de VIP kamer...
06u45: Een piepend geluid weerklinkt uit de tweede kamer. De Blauwe Geplekte betreedt de sanitaire ruimte.
07u00: SOS Sabena waant zich reeds ridder van de ronde tafel en start het wapengekletter. Wat volgt zijn motorische geluiden, loeiharde muziek, een hamsteractie een wereldoorlog waardig en vooral een onuitstaanbaar “oh het is weer een prachtige dag” – ochtendhumeur.
07u10: Nr° 11 begint z’n dag met de nu reeds legendarische zin: “Vindt ge het erg dat ik de gordijn opendoe? Nee zeker”. Ongefilterde zonnestralen, gebundeld door de komvorm van de Valto vallei martelden daarop de ogen van deze avondmens, die zich net in het brandpunt van deze haast dodelijke lichtsabels bevonden.
07u20: Blauw! en Boeredochtere schuifelen mee aan de hamstervoorraad.
07u30: Ondergetekende wordt meermaals aangespoord om zich te haasten, want 100 minuten later begint de les die plaats zal vinden op niet minder dan 5 minuten afstand volgens de schaal van Richter.
Dit Spartaanse schema herhaalde zich stipt de volgende dagen. Verwijzingen naar deze mentale en fysieke martelingen zullen in wat volgt echter maximaal vermeden worden, nare herinneringen moet je nu eenmaal verdringeringen.
100 minuten later was het dan zover. Nr°11, zich toen nog van geen kwaad bewust, en hij, “die wel met de meisjes in bad zou willen, maar niet om te zwemmen”, verder Knoert genoemd, gingen trekken met de “echte”. Rode Instructeur, die dag zonder werk, volgde hun voorbeeld. Later fotografisch bewijsmateriaal zou echter aantonen dat het rustige wandeltochtjes met Willy Moustache, diene van den industrie, betrof.
Blauw! paste voor dergelijke wandeltochtjes en startte in groep 3. Uw letterende slaaf was te slecht voor de goei en te goed voor de slechte, en mocht in de eerste afdeling plaatsnemen tussen Hollandaises in strakke roze broekjes.
SOS Sabena besloot, ondanks een aanbod van de Savoyaarse wegenwerken, toch tot deelname aan de groep der debutanten, hierbij vergezeld door de Boeredochtere. De Blauwe Geplekte had voor de gelegenheid haar ski’s aan mekaar gelast, en koos daarom ook het gevaarlijke en onvoorspelbare pad der onervarenen.
Drie uur en 5 kreupelen later ( de wandelaars vanzelfsprekend nog zo fris als een koentje), werd gezamenlijk een bezoek gebracht aan de dichtstbijzijnde broodjesbar; overduidelijk een socialistisch Waals bastion waar ambetantenaren als uitslovers worden beschouwd. Na elimantie der ingrediënten door SOS Sabena en een eerste kennismaking met de Alpijnse horeca, de motor van de Franse economie, werden later nog wat pistjes ( wandelroutes?) afgehaspeld.
Na een vlekkeloze imitatie van het gezin van Paemel, waar rode kool geserveerd werd met “gebroken wit” gebakken pens, dit alles vergezeld van cowboyaanse aardappelpuree, bereid door deze roerder (helaas zonder nootmuskaat, achtergebleven op het erf van Boeredochtere), werd overgegaan tot de orde van de avond: de Quiz!
De Feliciaanse Rode Instructeur etaleerde zijn talent als kwizmeester, en slaagde er bijna in de verzamelde bende nozems onder de knoert ( niet “hij die wel houdt van een badpakkenspecial, maar dan vanop het droge”) te houden. Na verdeling van de ploegen waren de winnaars reeds gekend. Toch werd besloten tot het stellen der vragen over te gaan, al was het maar om de grootte van de voorsprong te bepalen.
Er werd gevochten om de stoel, men trok zichzelf de klederen van het lijf, bananen hoofddeksels werden gesjoowt, populaire liederen als “Love boat” en “ovide” werden uit de baffels gepompt. Maar dit alles verbleekte in het niets met wat zich zou afspelen op de tafel met de rode fles. De rode fles van de rode instructeur...
Aanvankelijk werd het beantwoorden der vragen gekoppeld aan het consumeren van een dreupje rode drank, waarvan door menig plattewateriaan voorzichtig en met mate werd genipt. Nr°11 dacht hier echter anders over, nam strategisch plaats aan de jurytafel, waardoor zijn juiste antwoorden ratio exponentieel evenredig daalde met het vloeistofniveau in de rode fles. Hij, “die later toonde wel te zwemmen in bevroren water”, verder Knoert genoemd, en deze typist in hoogsteigen persoon, aanschouwden dit alles met lede ogen: een nieuw drankorgel werd geboren, een zuiplap van de ergste soort, een fortissimokay concurrent voor Steven P., Jaap VM en koning Frank. Alle tekenen wezen erop dat hij op de koop toe met Emiel Goelen ook nog een dronkaard zou worden. Om erger te vermijden werden de boeken toegedaan, de schup, waarover later meer, afgekuist, de lichten gedoofd, de rode instructeur en zijn slaapgezel aan de deur gezet en het snurken ingezet.
Het zouden lange bange dagen worden...
(wordt vervolgd)