Eerste zwembadongeval

Ik herinner me nog levendig de schoolse zwembadbezoekjes als kind. Daar waar ik ongetwijfeld mijn immuunsysteem heb opgebouwd.
Bibberend stond je langs de kant te wachten op jouw beurt om het water te betreden voor één of andere dwaze oefening. Je zwembril dampte reeds aan alvorens je een voet in het water zette door de chloordampen die de rioolputjes uitstoten. Nee, ik had geen schrik van water, integendeel, maar ik weet wel zeker dat ik er bang voor was geweest indien ik de labresultaten van de inspectiediensten onder de neus zou gekregen hebben. We wisten wel dat het je het onverteerbare water beter niet kon inslikken. Kopje onder duwen werd zelden als grappig ervaren door het slachtoffer afgaande op de maagklachten, algen, regenwormen, schimmels, wratten, legionella, zweet, menselijke uitwerpselen, hersenvliesontsteking, … en dergelijke het gevolg konden zijn van het doorslikken van het lauw, duffig gif groen zwembadwater.
Er bestond geen stoerdere plek op de lagere school dan het zwembad.

Nu, onze voorzitter waande zich tijdens één van de laatste sessies nog steeds in dit tijdperk toen hij mij –in volle snelheid - voelde naderen en met een ultieme kikkertenenslag mijn aangezicht raakte om me toch maar niet te laten passeren. Met gevolg dat ik uitgeteld met een bloedneus het zwembad eventjes kon verlaten. Gelukkig zijn het niet meer de angstaanjagende fluo-oranje watten zoals in the early days die je in je neus gepropt krijgt.
En zo was het eerste zwembadongeval een feit in onze prille clubgeschiedenis.
Moeten we nu een verzekering afsluiten???
Of een intern reglement opstellen!
Of een systeem met strafpunten uitwerken!
Of een lid, die op kosten van de kas , een reddersbrevet laten halen!