de eerste bijna blaam

Herinner u pakweg een tien à twintigtal jaar geleden; het zondagse ritueel quasi overal langsheen Vlaamsche Wegen, idd. die wegen waar men wel eens de moeder van onze voorzitster durft tegen te komen.

Vader, moeder, zus & broer (en alle mogelijke andere varianten behoudens die van vader & vader of moeder & moeder) maken zich klaar om tegen 10u of 11u -al naargelang- de tocht naar het dorpscentrum aan te vatten om aldaar de Heilige Mis bij te wonen, al dan niet bij bewustzijn en al dan niet vrijwillig. Menig lezer denkt -terecht- dat die tijden onder het bewind van zijne Scheinheiligheid Yves Leterme zullen terugkomen, maar dat is voor een andere keer of een andere blog.

Neen, het gaat hier eerder over de oorsprong van de Zondag; een dag om te rusten, te bezinnen of in groepsverband iets te ondernemen voor de maatschappij. Jarenlang stonden op die dag de normen & waarden centraal, langzaamaan afbrokkelend door horden wielertoeristen die op dat moment niet ter Kerke gingen (tenzij om tegen de muur hun blaas te ledigen) en jongelingen die op het uur van opstaan pas slapengaan gingen. Verbetering krijg je nu eenmaal niet zonder verandering !


We leven aldus in een maatschappij met twee tegengestelde bewegingen; diegenen die zich in wijzerzin voortbewegen en de rest in tegenwijzerzin; diegenen die blijven stilstaan zijn niet de moeite om over te palaveren.
Verbazend hoe onze kleine, dappere én ongelooflijk °°exclusieve groepering°° een kleine weerspiegeling van dit alles kan zijn. Zo hadden we vandaag voor het eerst en allerminst voor het laatst een nieuw lid erbij. Sommigen kennen hem als de vest, anderen gewoon als de man achter de camera en binnenkort kent iedereen hem als nummer ... ?! Na maanden aandringen, weken bourage de crane en een gunstig doktersadvies mochten we hem dan toch verwelkomen. Netjes op tijd, alle attributen bij zich en volgende keer ook in de juiste parkeerstand begon hij -vol nostalgie aan de schooltijd die hij in Wemmel jaren gelden doorbracht- eerst aan een bezoekje aan locker180 waar de zweetgeuren na al die jaren vervaagd waren en dan aan het grote werk: het water in. Ondanks het zeer koude water werd er niet gejammerd en werden de eerste honderden meters vlot afgelegd.

Aan de andere kant werd er vandaag een statement gemaakt. Niet door de minste persoonlijkheid van de groep; mevrouw de voorzitster ookwel lid n°2 geheten. Het reglement werd uitgedaagd (over overtreding moet de commissie nog oordelen) door niet in traditionele zwemkledij te verschijnen, maar door de gewaagde onafhankelijke combinatie van broekje en bovenstuk; een combinatie veelal gebruikt langs zonnige warme stranden waar het bovenstuk dan al wel eens durft vergeten te worden door sommige iets té extraverte Mädchen. De gemoederen raakten -op deze anders zo rustige zondagochtend- snel verhit;voor- & tegenstanders, waarbij de tegenstand voornamelijk in het (andere) vrouwelijke kamp moest gezocht worden en de voorstand.... tja.

Enfin; de normen & waarden waarvan eerder sprake waren ver te zoeken.

Ondanks alle commotie zouden we bijna vergeten dat er opvallend veel onaangekondigde afwezigen waren; het zijn zij die dan ook een blaam verdienen en niet de gewaagde combinatie !